Αυτό ήταν. Πέρασαν κι αυτές οι γιορτές κι όσοι άραξαν, βρήκαν φίλους, γούσταραν, πέρασαν καλά και έκαναν λίγο κράτει στις καταχρήσεις τους, μια χαρά τη βόλεψαν. Αλίμονο σε μας που φάγαμε, φάγαμε, ξαναφάγαμε και τώρα προσπαθούμε ακόμα να συνέλθουμε!
Χριστούγεννα ήταν και πέρασαν. Αν το 2008 μού χαρίσει έστω τις μισές απ' τις ευχές που έχω ακούσει εδώ και δύο ημέρες, θα 'μαι υγιής, πανευτυχής, πλούσιος, άριστος στη δουλειά μου, γεμάτος από συναισθήματα. Ας έχω το πρώτο και τα άλλα τα βρίσκουμε...
Το χειρότερο μετά τις γιορτές είναι πάντοτε αυτό το «hangover» που δε σε αφήνει να επανέλθεις αμέσως στους κανονικούς σου ρυθμούς. Γιατί, σ’ αυτήν την πόλη που ζούμε, έχουμε μάθει να κινούμαστε με τους ρυθμούς της. Όχι αυτούς που εμείς θα θέλαμε και τους οποίους εφαρμόζουμε στις αργίες και στις σχόλες μας, αλλά εκείνους που μας επιβάλλουν. Με δύο «λάμδα» γιατί έχουμε να κάνουμε με κάτι που επαναλαμβάνεται, δίχως πουθενά να σταματά...
Γι’ αυτό και σε λίγες ημέρες η δουλειά θα φαίνεται περισσότερη, η κούραση μεγαλύτερη και η αδημονία για την επόμενη αργία εντονότερη.
Πού θα πάει, όμως... Θα κάνει ξαστεριά!
