Wednesday, May 2, 2007

You 'll never walk alone



Κι όποιος δεν το 'χει ζήσει, προλαβαίνει!
Το 2009 πέφτει το "Άνφιλντ". Έως τότε θα συνεχίσει να δημιουργεί την καλύτερη ατμόσφαιρα που μπορεί να απολαύσει κάποιος.
Θα επανέλθω με ημερολόγιο του διημέρου...
Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να τα γράψω και να μην τα ξεχάσω...

Five times
We won it five times
In Istanbul, we won it five times

Monday, April 23, 2007

Work 'n roll



Πήξαμε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
Φεύγει το αεροπλανάκι, όμως. Διήμερη ανάσα…

Wednesday, April 11, 2007

Πες μου πού είσαι τώρα και τι κάνεις!


Όσοι δεν ήρθατε, χάσατε!!!
Καλά, μην τρελαίνεστε κιόλας. Στάνταρ άψογα περάσατε όλοι όσοι επιλέξατε να φύγετε απ’ αυτό το μπουρδέλο (Αθήνα), αρκεί να μην μπλέξατε με εθνικές οδούς, πέταλα Μαλιακού και λοιπούς λάκκους των λεόντων...
Στη Νάξο το τριημεράκι ήταν ΣΟΥΠΕΡ. Γελάσαμε, περάσαμε καλά, φάγαμε, ήπιαμε, ήρθαμε πιο κοντά, χαλαρώσαμε, ευθυμήσαμε, ζήσαμε ανθρώπινα…
Ήταν κάτι σαν «να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε…».
Κι εννοείται ότι οι καθιερωμένες επισκέψεις στο Λυώνα, για φαγητό στο «Δελφίνι», στην Απείρανθο για καφέ και σε Αγία Άννα, Πλάκα για αραλίκι και βόλτα, μας έδωσαν ανάσες…
Πολλές…

Thursday, April 5, 2007

R.I.P. Mr. Genius...



Runny nose and runny yolk
Even if you have a cold still
You can cough on me again
I still havent had my fulfill

In the someday what's that sound?

Broken heart and broken bones
Think about some capsules of horse pills
One more quirky cliche'd phrase
You're the one I wanna refill

In the someday what's that sound?

most people don't realize
that two large pieces of coral,
painted brown, and attached to his skull
with common wood screws can make a child look like a deer



R.I.P.

PS.1: Ο Kurt Cobain οδήγησε το τελευταίο μουσικό κίνημα που εμφανίστηκε σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν ήταν ο καλύτερος μουσικός. Ήταν, όμως, ο καλύτερος που θα μπορούσε να γίνει. Το κεφάλι του δεν μπορούσε να χωρέσει τόση δημοσιότητα, τέτοια απήχηση. Μάλλον ποτέ δεν θα περίμενε ότι θα μπορούσε να γίνει αρχηγός σε κάτι.
Είτε αυτοκτόνησε, είτε δολοφονήθηκε, έφυγε όπως έπρεπε να φύγει. Αυτός "γέννησε" το Seattle, αυτός οδήγησε γκρουπ αναγνωρισμένα (όπως οι Soundgarden) να κάνουν στροφή στην καριέρα τους και ν' ακολουθήσουν τους Nirvana, αυτός, πατώντας τη σκανδάλη, έστειλε το grunge από 'κει που 'ρθε.
Έτσι έπρεπε...



PS.2: Το τραγούδι πάνω λέγεται "I Hate Myself and Want to Die". Το έγραψε και το ερμήνευσε για ένα δισκάκι που είχαν βγάλει οι Beavis & Butthead τότε.
Και δικαίωσε αυτούς που έλεγαν ότι, βγαίνοντας απ' τους Nirvana, έγραφε πραγματικά όσα ένοιωθε...


PS.3: Σαν σήμερα, 5 Απριλίου 1994, ο Cobain αυτοκτόνησε στο σπίτι του. Βρέθηκε τρεις ημέρες μετά. Ζει...

Saturday, March 31, 2007

Λες και ήμαστε πολλοί…



Άλλοι κανονίζουν ξύλο μέχρι θανάτου και άλλοι επικαλούνται μέτρα, που έχουν πάρει πριν από δυόμισι χρόνια…

Άλλοι σκοτώνονται εις το όνομα μιας δήθεν ιδεολογίας και ενός φαύλου σκοπού και η κρατική εξουσία αναδιπλώνεται, σιδερώνει τις γραβάτες της, βάζει τα ομόλογα στο ψυγείο και πιάνει σειρά στην ουρά της μαρκίζας…

Άλλοι μετατρέπουν τα ομαδικά κασκόλ σε λάφυρα πολέμου και άλλοι προτιμούν να χαμογελούν σαρδόνια, κουνώντας δεξιά κι αριστερά το κεφάλι, προφανώς μην μπορώντας να κεντράρουν στο στόχο του προβλήματος…

Άλλοι αναζητούν στη δολοφονία μίας ανθρώπινης ψυχής το νόημα στη μίζερη ζωή τους και άλλοι προσπερνούν το θάνατο, προτιμώντας να σταθούν στη στατιστική. Λες και ήμαστε πολλοί και δεν πειράζει αν σκοτώνονται άδοξα μερικοί…

Άλλοι φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι η κοινωνική, προσωπική ή επαγγελματική τους ανέλιξη μπορεί να σημαδευτεί από ένα στιλέτο και άλλοι χαρακτηρίζουν μία δολοφονία ως «ατυχές περιστατικό»…

Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται.
Όποιος θέλει, επικαλούμενος οτιδήποτε θέλει, βλάπτει όποιον θέλει, αλλά δεν τρέχει τίποτα.
Συμβαίνουν αυτά, άλλωστε!!!

Και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί βγαίνουν στους δρόμους με μαχαίρια οι κάφροι/χούλιγκανς/συμμορίτες/ανεγκέφαλοι.
Εδώ κουβαλάνε πάνω τους σουγιάδες και στιλέτα οι αστυνομικοί!!!

Προφανώς ενστερνίζονται την άποψη «μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις»…

Τελικά μάλλον η πολλή δημοκρατία θα μας φάει όλους…

ΥΓ: Η φωτό είναι από πορεία, στο κέντρο της Αθήνας, την Παρασκευή 30.3

Tuesday, March 27, 2007

Δήλωση του Νόμου 105






Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΙΣΑΡΗ*

Αρνούμαι να ξαναπάω στο Καραϊσκάκη για να παρακολουθήσω παιχνίδι της εθνικής ομάδας. Αρνούμαι να ξαναζήσω αυτό το θέαμα. Και δεν αναφέρομαι βέβαια σε αυτό καθαυτό το παιχνίδι και τα ντόρτια των Τούρκων. Ποδόσφαιρο είναι άλλωστε. Τη μία θα κερδίσεις, την άλλη θα χάσεις.

Αρνούμαι να συνυπάρξω με τους χιλιάδες «εθνικόφρονες» που θέλησαν να λύσουν το Κυπριακό και τις διαφορές τους με την Τουρκία μέσω του Καραγκούνη και του Χαριστέα. Και όταν πλέον κουράστηκαν να βρίζουν τους Τούρκους, φώναζαν εν χορώ στους πρωταθλητές Ευρώπης «βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από εδώ».

Αρνούμαι να συνυπάρξω με τους εκατοντάδες επώνυμους που είχα δίπλα μου, δεξιά και αριστερά μου στις θέσεις των λεγόμενων επισήμων. Αυτούς που επιτέθηκαν σε κάποιους λίγους Τούρκους επειδή είχαν το «θράσος» να πανηγυρίσουν τα γκολ που έβαζε η ομάδα τους. Αυτούς που σε κάθε φάση από το ξεκίνημα του αγώνα γκρίνιαζαν, έβριζαν, αποδοκίμαζαν ποδοσφαιριστές και Ρεχάγκελ. Και όχι μόνο οι «Τραγάκηδες» αλλά και άνθρωποι του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού.

Κάθε φορά που πας σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος ξέρεις και το τι θα δεις και τι θα ακούσεις. Ο,τι και αν γίνει δε σου προκαλεί ούτε έκπληξη ούτε αιφνιδιασμό. Οταν όμως αυτή η αρρώστια μεταφέρεται σε ματς εθνικής ομάδας είναι σόνικο. Ούτε να την υπομείνεις ούτε να την ανεχτείς.

Πού αλλού στον κόσμο, δηλαδή, οι οπαδοί επιδίδονται σε ομαδικό ακοντισμό με τα πλαστικά κοντάρια από τις σημαίες μπας και σημαδέψουν κανέναν αντίπαλο στον αγωνιστικό χώρο; Ούτε καν στην Αφρική. Σε πρώτη φάση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τιμωρηθούμε. Καλύτερα. Από το να πήγαινα στο γήπεδο στο επόμενο ματς με την Ουγγαρία για να βρίσουν με την πρώτη αφορμή παίκτες και προπονητή είναι προτιμότερο να είναι άδειο. Στη συνέχεια, όμως, όταν ανοίξουν οι πόρτες ας πάνε οι επίσημοι και ανεπίσημοι κάφροι μόνοι τους. Ενας κανονικός φίλαθλος δεν χωράει στο Καραϊσκάκη.

* Δημοσιογράφου του «Goal News»

Κωλοέλληνες








Του ΧΡΗΣΤΟΥ
ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ*


Μόλις επέστρεψα από το Στάδιο Καραϊσκάκη, όπου νωρίτερα απόψε η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου έχασε από την αντίστοιχη της Τουρκίας με το βαρύ 4-1.
Εκείνο που πόνεσε πιο πολύ, όμως, ήταν για μία ακόμη φορά η απαράδεκτη συμπεριφορά των Ελλήνων οπαδών. Συμπεριφορά απαίδευτων και απολίτιστων ανθρώπων, άγρια θηρία μιας ζούγκλας που χαρακτηρίζει όλο και πιο έντονα αυτό το θλιβερό «κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων». Κωλοέλληνες!
Γιουχάιζαν σαν ουρακοτάγκοι – όλο σχεδόν το γήπεδο – όταν παίχτηκε ο Εθνικός Υμνος της Τουρκίας. Από νωρίς, φωναζαν ρυθμικά το σύνθημα «Πουτάνας γιοί, Οθωμανοί», και είχαν απλώσει σε διάφορα σημεία του γηπεδα πανό που έγραφαν πατριωτικές εξυπνάδες του τύπου «Μολών Λαβέ», «Εν Τούτω Νίκα», και άλλα παρόμοια – μη γνωρίζοντας βεβαίως, αυτοί οι μαλλιαροί νεοέλληνες, οι «θλιβερές μου πορδές», ότι τους πρωτους που προσβάλλουν μ’ αυτές τις σαχλαμάρες είναι τους ίδιους τους προγόνους τους.
Θέλει μαγκιά και Παιδεία για να πείς «Μολών Λαβέ». Να το λέει η ψυχή σου. Να’σαι καθαρός. Να διψάς για ελευθερία. Μά πρώτα, να γνωρίζεις τι είναι ελευθερία.
Αυτά τα πιθηκάκια που κάθονταν (κυρίως στα δύο πέταλα του Καραισκάκη απόψε), δεν κατέχουν από τέτοιες έννοιες. Είναι απότοκα «γονιών ληστων». Τσιφτετέλληνες.
Πετούσαν τα ξύλα από τις σημαίες τους στον Τούρκο τερματοφύλακα. Μα και πλαστικά κύπελλα με χυμούς. Κέρματα, οι χουβαρντάδες. Καπνογόνα, οι μπουρλοτιέρηδες. Και εμετικά συνθήματα, σωρό.

Συνέπεσε, βλέπετε, ο … νύν υπέρ πάντων αγωνας (ένα απλό παιχνίδι ποδοσφαίρου, δηλαδή!) να γίνει την παραμονή της Εθνικής Επετείου της 25ης. Και πόσο είμαι σίγουρος, αλήθεια, πως οι περισσότεροι από αυτούς τους «μαλλιαρούς μου Ελλαδίτες» της εξέδρας σήμερα, πρώτοι και καλύτεροι θα … επαναστάτησαν εναντίον του επίμαχου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού.
Σιχαμένα πλασματάκια!
«Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες».
Εφτασαν μεχρι του σημείου να βρίσουν εν χορώ και τους δικούς μας ποδοσφαιριστές.
Αυτούς που μας έκαναν, στο Euro της Πορτογαλίας το 2004, να ψηλώσουμε λίγο. Να νοιώσουμε ανείπωτη χαρά. Μα, πάνω απ’ όλα, να γευτούμε τον πολιτισμό όλων των αντιπάλων μας που, μεσα από την πίκρα τους, μας χειροκρότησαν, μας έδωσαν συγχαρητήρια, δεν τόλμησαν ούτε «κιχ» να προφέρουν κατά την ανάκρουση του Εθνικού μας Υμνου.
Πόσο θα ήθελα να υπήρχε στον τόπο μου ένας φωτισμένος ηγέτης που, τη στιγμή που ασχημονούσαν τα πιθηκάκια της ελληνικής εξέδρας, να έπαιρνε την ομάδα και να έφευγε. Να ανακοίνωνε ότι οι οπαδοί αυτοί, οι πιθηκίζοντες εθνικοπαπάρες, δεν αξίζουν στην ομάδα. Να τιμωρηθούμε από τα αρμόδια ευρωπαικά ποδοσφαιρικά όργανα. Με δική μας πρωτοβουλία. Και έτσι, ή μάλλον μόνο έτσι, να διασώσουμε κάτι από την στραπατσαρισμένη αξιοπρέπειά μας, και να δείξουμε στον έξω κόσμο ότι ένα μικρό, έστω, μέρος αυτής της Ελλάδας, θέλει να διαφοροποιηθει από το άλλο. Να αποσχισθει. Να ανεξαρτητοποιηθει εν ανάγκη.

* Δημοσιογράφου της «Ελευθεροτυπίας»

Monday, March 26, 2007

Πάλι δεν πήραμε την Πόλη…



Πάει, χάθηκε κι αυτή η ευκαιρία. Ήρθαν οι Τούρκοι στην Αθήνα, τους βάλαμε μέσα στο Κολοσσαίο, ο κόσμος μίλησε, έστρεψε το δάχτυλο προς τα κάτω, δίνοντας «εντολή» στα λιοντάρια που τόση ώρα βρυχιόντουσαν, για να τους κατασπαράξουν, αλλά αποτύχαμε!
Όχι μόνο υπέστην πανωλεθρία στο ποδοσφαιρικό παιχνίδι που έγινε, αλλά και πάλι δεν καταφέραμε να πάρουμε πίσω την Πόλη!
Κι όμως, μοχθήσαμε. Πολεμήσαμε σαν θηρία, δώσαμε και την ψυχή μας, εκεί, στις κερκίδες των… μαχών, απέναντι στον ορατό εχθρό, δίχως όμως επιτυχία. Δεν είχαμε την τύχη με το μέρος μας. Μπορεί να έφταιγε ο καιρός, οι συνθήκες, ο λάθος σχεδιασμός. Ποιος ξέρει… Οι σωστές αναλύσεις, άλλωστε, ποτέ δε γίνονται εν βρασμώ ψυχής. Ο ιστορικός του μέλλοντος, πάντως, θα έχει δουλειά, μέχρι να φτάσει στο συμπέρασμα που θα μας διαφωτίσει…

Τις ορέξεις μας τις δείξαμε, πάντως. Χάρη στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία συγκεντρώσαμε σ’ ένα πέταλο τους Έλληνες και Κύπριους πατριώτες, οι οποίοι φανέρωσαν τις προθέσεις μας πριν ξεκινήσει καν ο αγώνας. Τα πανό που αναρτήσαμε τα έλεγαν όλα.

* «ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ»
* «KEMAL WAS GAY» (Ο Κεμάλ ήταν ομοφυλόφιλος, δηλαδή)
* «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ»
* «Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»
κι άλλα τέτοια όμορφα, προς ανύψωση του εθνικού φρονήματος και καταρράκωση του ηθικού του εχθρού.
Και για να είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι, διανθίσαμε τα πατριωτικού χαρακτήρα πανό με κάθε λογής αντικείμενα: παπούτσια, κινητά τηλέφωνα, κέρματα, κοντάρια από σημαίες, μπουκάλια, φωτοβολίδες εκτοξεύτηκαν προς τους Τούρκους ποδοσφαιριστές.
Κι αυτοί, αντί να μασήσουν, αντί να μας ομολογήσουν πού βρίσκεται η σύγχρονη κερκόπορτα που θα μας οδηγήσει στην επιστροφή των «αλύτρωτων πατρίδων», αντί να μας παραδώσουν τα κλειδιά της Κωνσταντινούπολης, μας νίκησαν κι από πάνω!!!
Με τέσσερα γκολάκια, παρακαλώ!
Και μόλις μπήκε και το τελευταίο, κάπου εκεί οι ΚΑΦΡΟΙ της εξέδρας θυμήθηκαν ότι η αναμέτρηση ήταν ποδοσφαιρική, όχι πολεμική.
Πάλι καλά, δηλαδή, γιατί ως σύνθημα το «βγάλτε τις πανοπλίες και φύγετε από ’δω», δεν κάνει καλή συμμετρία…

Wednesday, March 21, 2007

Σκαθάρια; Μπλιαχ!



Εγκλήματα γίνονταν πάντοτε. Και παντού, εννοείται. Ένα απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα στη μουσική βιομηχανία ήταν αυτό της προώθησης των Beatles. Άλλες εποχές, βέβαια και τα αγοράκια απ’ το Λίβερπουλ εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη μιας ολόκληρης γενιάς, δημιουργώντας ένα τεράστιο ρεύμα. Ίσως και το κορυφαίο στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Δεν το δέχομαι. Ούτε καν! Αλλά δεν μπορώ να μην τους παραδεχτώ…
Όπως πιθανώς να έχετε καταλάβει, όμως, όσοι έχετε επισκεφτεί τελευταία τη γωνίτσα μου, άλλα ήταν τα δικά μου ακούσματα.
Άλλοτε πιο λυρικά, άλλοτε πάλι…
Κι εδώ που τα λέμε, τι σχέση είχαν αλήθεια οι Beatles με τους Stones; Μα, ΚΑΜΙΑ!
Ένας Τζον Λένον τι να κάνει…

ΥΓ: Ασχολήθηκα μόνο και μόνο επειδή, ψάχνοντας κάτι στο net διαπίστωσα ότι σαν αύριο, 22 Μαρτίου, κυκλοφόρησαν το 1963 το πρώτο τους άλμπουμ. Μπλιαχ…

ΥΓ1: Ευτυχώς υπάρχει και η γέννηση του Γκόραν Μπρέγκοβιτς εκείνη την ημερομηνία (αλλά το ’50), για να αξίζει να τη μνημονεύουμε. Φώτα, χάλκινα, πάμε…

Monday, March 19, 2007

So, i start the revolution from my bed!



Κάτι Δευτέρες σαν κι αυτές, δεν θέλω με ΤΙΠΟΤΑ να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Για να είμαι εδώ και να γράφω, βέβαια, σημαίνει ότι δυστυχώς σηκώθηκα. Ήπια καφέ, δούλεψα το πρωί, έφαγα, ανέβηκα στα Μελίσσια, δουλειά ξανά, αλλά… όλα αυτά τα έκανα χωρίς πραγματικά να ξύπνησα!
Είτε σηκώθηκα, είτε όχι, το ίδιο και το αυτό είναι. Ιδού λοιπόν ο σημερινός προβληματισμός: για ποιο λόγο μία ημέρα μπορεί να είμαστε γεμάτοι ενέργεια και να μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, όση ώρα κι αν χρειάζεται, όση κούραση κι αν μας αποφέρει αυτό, όση φαιά ουσία κι αν χρειαστεί να επιστρατεύσουμε ή να καταχραστούμε, και κάποια άλλη ημέρα να είμαστε «λάσπη», έστω κι αν έχουμε προέλθει από ξεκούραση… εξαντλητικής διάρκειας;
Επειδή, ακριβώς, η σημερινή ημέρα είναι μία απ’ αυτές της πρώτης κατηγορίας, δεν μπαίνω καν σε ανάλυση. Όταν ξυπνήσω, θα τα πούμε…

ΥΓ: Ο τίτλος αντικατοπτρίζει απόλυτα την περίπτωσή μου…
Πόσο δίκιο είχαν οι Oasis…

Friday, March 16, 2007

How can i get just one screw?



Κάθε μέρα προκύπτει ένας νέος προβληματισμός. Απ’ τη μία έχει πλάκα, γιατί όταν αποστασιοποιείσαι κάπως, βλέπεις τι σε προβλημάτιζε χθες, προχθές την περασμένη εβδομάδα και λες «πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε».
Μπα, τίποτα δεν άλλαξε. Απλώς, κάθε τι που μας «κολλάει» το μυαλό, κάθε σημαντικό ή ασήμαντο θέμα, που το κεφάλι μας το αποδυναμώνει ή το ενισχύει, δίχως να εξετάζει την πραγματική διάσταση του ζητήματος, έρχεται και φεύγει. Άλλοτε νικημένο, άλλοτε όχι. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Να μην μπορούμε ν’ απομονώσουμε τους φόβους μας, τα κολλήματά μας, τις σκέψεις αυτές που πιέζουν, αγχώνουν, αλλοιώνουν την πραγματικότητα.

Πώς γίνεται, αλήθεια, το κεφάλι μας να δημιουργεί μια διαφορετική εικόνα απ’ αυτή που βλέπει; Ένα ζωάκι που χοροπηδάει χαρωπό γίνεται να το φοβηθεί κάποιος; Το τουμπάρουμε τώρα. Έναν μαλάκα μ’ ένα πριόνι, γίνεται να τον αντιμετωπίσεις με χαβαλέ;
Κι αφού ξεφύγαμε απ’ τα ουτοπικά (σχεδόν…) παραδείγματα, περνάμε και στα ρεαλιστικά. Ένας άνθρωπος, που ΔΕΝ σου συμπεριφέρεται όπως θες, που ΔΕΝ σε καλύπτει σε όλους τους τομείς, που έχει διαφορετικά «θέλω» απ’ τα δικά σου, πώς γίνεται να του επιτρέπεις να στέκεται δίπλα σου;

Καταλαβαίνω, ότι κάποια πράγματα δεν δείχνουν όπως είναι εξ αρχής. Κάποιος ζηλόφθονος, γκρινιάρης, πιεστικός, νευρικός, αυταρχικός, εριστικός, στενόμυαλος σε υπερθετικό βαθμό, πιθανώς και να μην καταδείξει όλα του τα κουσούρια απ’ την πρώτη μέρα. Ούτε απ’ την πρώτη εβδομάδα, τον πρώτο μήνα και πάει λέγοντας. Μέχρι τότε, όμως, το συναίσθημα ίσως και να έχει προλάβει να κυριεύσει την ατμόσφαιρα…

Διακρίνοντας τα στραβά κι ανάποδα, με τον καιρό να έχει παρέλθει, την γκρίνια να μετατρέπεται σε ρουτίνα, που εισέρχεται σαν τον ιδρώτα μέσα στο δέρμα σου, τι κάνεις;

- Σκέφτεσαι ότι η κατάσταση αντιστρέφεται και προσπαθείς να αλλάξεις έναν χαρακτήρα που «έτσι είναι»;
- Φέρνεις στο μυαλό σου τις ωραίες ημέρες του ξεκινήματος και μονολογείς ότι δεν μπορεί να ήταν άλλος άνθρωπος;
- Ψάχνεις τη δύναμη να το βάλεις στα πόδια όσο το δυνατόν πιο γρήγορα;
- Ή δυναμώνεις τη μουσική των «Violent Femmes» και έχοντας πλέον μετατραπεί σε έναν σάκο του μποξ, που ανέξοδα δέχεται όλα τα χτυπήματα, σιγοτραγουδάς «how can I get just one screw?»;

Έχουν πλάκα οι προβληματισμοί που προκύπτουν κάθε μέρα…

Thursday, March 15, 2007

Σημασία ΔΕΝ έχει η ΠΤΩΣΗ, αλλά η ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ...




Τελικά, είναι να πιστεύουμε σε δεισιδαιμονίες κι αφορισμούς ή κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε γραφικοί;
Μπα, δε νομίζω…
Γραφικοί είμαστε ούτως ή άλλως, άλλωστε. Οπότε, ποιος ο κίνδυνος;
Όπως και να ‘χει, μάλλον πιο «γκαντέμικες» είναι οι ημέρες που έπονται μίας Τρίτης και 13 παρά αυτή καθ’ αυτή η μέρα.
ΟΚ, ίσως και να ‘ναι μαζεμένες συμπτώσεις, κακοτυχίες και ακεφιές, που οδηγούν κάποιον σε κάτι τέτοια συμπεράσματα. Ίσως πάλι κι όχι…
Αυτά τα πράγματα, αλήθεια, πως τα εξετάζεις και τα εκτιμάς; Βάσει λογικής; Βάσει εμπειρίας, παρελθόντος και προσωπικού βιώματος; Ή, μήπως, σύμφωνα με όσα σου μεταφέρει ο περίγυρός σου;



Τέλος πάντων, μπέρδεμα η ιστορία και τρομερά βαρετή, εκτός των άλλων…
Γενικώς, ψάχνουμε ανάσες.
Βάζουμε στο βίντεο το all time classic «Μίσος» (La Haine), που οι παπάρες αρνούνται να το γράψουν σε ένα DVD όσες φορές κι αν τους το ζητήσεις, αφήνουμε χαμηλά να παίζουν από πίσω οι «Tuxedomoon» και τα λέγαμε…

ΥΓ: Εννοείται ότι ο σχεδιασμός αποτελεί τούτη τη στιγμή ονείρωξη. Όταν την κάνουμε απ’ τη δουλειά, την κάνουμε πράξη…

ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΟ!!!!



Your cruel device
Your blood, like ice
One look could kill
My pain, your thrill
I want to love you but I better not
Touch (dont touch)
I want to hold you but my senses
Tell me to stop
I want to kiss you but I want it too
Much (too much)
I want to taste you but your lips
Are venomous poison
Youre poison running through my
Veins
Youre poison, I dont want to
Break these chains
Your mouth, so hot
Your web, Im caught
Your skin, so wet
Black lace on sweat
I hear you calling and its needles
And pins (and pins)
I want to hurt you just to hear you
Screaming my name
Dont want to touch you but
Youre under my skin (deep in)
I want to kiss you but your lips
Are venomous poison
Youre poison running through my veins
Youre poison, I dont wanna
Break these chains
Poison
One look could kill
My pain, your thrill
I want to love you but I better not
Touch (dont touch)
I want to hold you but my senses
Tell me to stop
I want to kiss you but I want it too
Much (too much)
I want to taste you but your lips
Are venomous poison
Youre poison running through my
Veins
Youre poison, I dont wanna
Break these chains
Poison
I want to love you but I better not
Touch (dont touch)
I want to hold you but my senses
Tell me to stop
I want to kiss you but I want it too
Much (too much)
I want to taste you but your lips
Are venomous poison, yeah
I dont want to break these chains
Poison, oh no
Runnin deep inside my veins,
Burnin deep inside my veins
Its poison
I dontt wanna break these chains
Poison

Wednesday, March 14, 2007

Έχω πρόταση: στην επόμενη πορεία πετάχτε ΟΛΟΙ τα κινητά!



Μάγκες, παρότι ξέρω πως απευθύνομαι στον... εαυτό μου, αφού κανένας άλλος δε με διαβάζει, εν τούτοις έχω να καταθέσω πρόταση: στην επόμενη πορεία, αντί να πλακώνεστε με τους μπάτσους, να δίνετε μάχη για να φτιάξετε τα μπουκαλάκια με το εύφλεκτο υγρό και να τα κουβαλάτε πάνω σας, πετάχτε κάτι που ούτως ή άλλως έχετε στις τσέπες σας! Τα ΚΙΝΗΤΑ σας ΤΗΛΕΦΩΝΑ!!!
Έτσι ούτε η γκόμενα θα σας πάρει να γκρινιάξει επειδή στην πορεία αργήσατε λίγο παραπάνω, ούτε η μαμά -αν σας αναγνωρίσει στην TV- θα σας καλέσει να κλαψουρίσει επειδή κινδυνεύετε να φάτε καμιά γκλομπιά στο κεφάλι, ενώ ούτε η αστυνομία θα μπορεί να εντοπίσει τη θέση σας, όπως γίνεται στις ταινίες, μέσω των κυμάτων που εκπέμπει η συσκευή σας (τι λέω ο μαλάκας...).
Συν τοις άλλοις, θα κάνετε ένα τεράστιο καλό στην υγεία σας. Τσεκάρετε το παρακάτω και θα καταλάβετε...


Θανάσιμες επιπτώσεις στην υγεία μπορεί να έχει η χρήση των κινητών τηλεφώνων όπως πιστοποιεί μεγάλη έρευνα του Tμήματος Bιολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών. H έρευνα ξεκίνησε πριν από 8 χρόνια και βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ωστόσο οι επιστήμονες έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αλόγιστη χρήση του κινητού μπορεί να προκαλέσει από καρκίνο του ακουστικού νεύρου έως μείωση της γονιμότητας, αλλοίωση του
γενετικού υλικού και επιτάχυνση του «θανάτου των κυττάρων».

Τα πειράματά μας έγιναν σε πειραματόζωα αλλά και σε καλλιέργειες ανθρώπινων κυττάρων υπό πραγματικές συνθήκες χρήσης κινητών», επισημαίνει ο επικεφαλής της έρευνας καθηγητής Kυτταρικής Bιολογίας και Pαδιοβιολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών Λουκάς Mαργαρίτης.

H διεξαγωγή πειραμάτων σε ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει, με εξαίρεση μελέτες ηλεκτροεγκεφαλογραφημάτων, μελέτες επιδημιολογικές, ροής αίματος στο αυτί, κ.ά. Oλες αυτές, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν καταδείξει επιπτώσεις από τη χρήση του κινητού τηλεφώνου στο αυτί.

«Tα κινητά είναι επικίνδυνα κοντά στο σώμα (αυτί, τσέπες ενδυμάτων) και για πολλά λεπτά κάθε ημέρα και πρέπει επιτέλους να πάψει ο μύθος ότι δεν κάνουν κακό στην υγεία μας», τονίζει ο καθηγητής.

Oι επιπτώσεις στην υγεία, όπως εξηγεί ο κ. Mαργαρίτης, εξαρτώνται από το είδος του κινητού και συγκεκριμένα από την τιμή SAR (specific absorption rate). Πρόκειται για τον ειδικό ρυθμό απορρόφησης της ακτινοβολίας που μετράται σε βατ ανά κιλό σωματικής μάζας και διαφέρει από συσκευή σε συσκευή.

Οι παράμετροι επικινδυνότητας

Aλλες παράμετροι επικινδυνότητας είναι η διάρκεια και συχνότητα της συνομιλίας, η συνολική διάρκεια (σε χρόνια) χρήσης του κινητού, η ισχύς
της εκπομπής που σχετίζεται με την ποιότητα του σήματος (απόσταση κινητού - σταθμού βάσης), ο τρόπος χρήσης (απευθείας στο αυτί, hands free, blue tooth).

Oπως υπογραμμίζεται στην έρευνα, εάν το κινητό τοποθετηθεί στο αυτί κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, τότε μέρος της ακτινοβολίας εισέρχεται στον εγκέφαλο και απορροφάται από τα κύτταρα του εγκεφάλου.

Σε περίπτωση που το έχουμε σε κάποιο σημείο του σώματος, στην τσέπη ή το
κρατάμε στα χέρια, τότε η ακτινοβολία θα απορροφηθεί από τα κύτταρα αρχίζοντας από την επιδερμίδα και προχωρώντας προς τα μέσα.
«Oι επιπτώσεις και στις δύο περιπτώσεις εξαρτώνται ανάλογα με το ποιους ιστούς θα προσβάλει η ακτινοβολία, την καρδιά για παράδειγμα, ή τα γεννητικά όργανα κ.α.», τονίζει ο κ. Mαργαρίτης.

Oι μελέτες της ερευνητικής ομάδας που έγιναν σε κύτταρα και σε
πειραματόζωα έδειξαν μείωση γονιμότητας, επιτάχυνση της γήρανσης και τελικά της καταστροφής του κυττάρου, ανωμαλία στον πολλαπλασιασμό των κυττάρων, αλλά και ενεργοποίηση πρωτεϊνών που σχετίζονται με βλάβες στο DNA και ενδεχόμενη καρκινογένεση.

Ένα σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα, βάσει των μετρήσεων
που έγιναν στο εργαστήριο της επιστημονικής ομάδας, είναι πως οι επιπτώσεις από την ακτινοβολία του hands free και του blue tooth είναι μειωμένες έως και μηδενικές.

Όμως, και στις περιπτώσεις αυτές έχει μεγάλη σημασία η θέση στην οποία
τοποθετούμε το κινητό κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, αφού η συσκευή θα πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση τουλάχιστον 40 εκατοστών από οποιοδήποτε σημείο του σώματος.
Στην ελληνική αγορά κυκλοφορούν αυτοκόλλητα τα οποία διαφημίζονται ότι παρέχουν προστασία του χρήστη από την ακτινοβολία. Όπως όμως δηλώνει ο κ. Mαργαρίτης, «οι μετρήσεις μας δεν έχουν δείξει κάτι τέτοιο».

Οι επιπτώσεις

Από τα μέχρι σήμερα διεθνή ευρήματα από έρευνες που γίνονται ολοένα και πιο εντατικές, και μάλιστα με ακτινοβολία κάτω από τα λεγόμενα «όρια ασφαλείας», στις πιθανές επιπτώσεις έχουν αναφερθεί (εκτός των
>πολλών άλλων συμπτωμάτων):

 πονοκέφαλοι κόπωση
 απώλεια μνήμης νευρολογικές διαταραχές δερματικές παθήσεις
 υπογονιμότηταστείρωση σε άνδρες
 έλλειψη συγκέντρωσης αϋπνίες
 περιπτώσεις καλοήθους όγκου του ακουστικού νεύρου (ύστερα από τουλάχιστον 10 χρόνια χρήσης κινητού τηλεφώνου).

Aυτό φυσικά δεν σημαίνει πως όλοι όσοι χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο θα εμφανίσουν κάποιο από τα συμπτώματα αυτά. Πρόσφατες μελέτες που έγιναν στη Σουηδία και στην Aγγλία έδειξαν πως πολλοί άνθρωποι εμφανίζουν «ραδιοευαισθησία» στις ακτινοβολίες.

Ανασφαλή τα όρια για τις κεραίες

Σχετικά με την επικινδυνότητα της ακτινοβολίας που εκπέμπεται από τους σταθμούς-κεραίες βάσης των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, κάθε χώρα μπορεί να διαμορφώσει τα δικά της «όρια ασφαλείας» λαμβάνοντας υπόψη τα όρια που έχουν προταθεί από τον Παγκόσμιο Oργανισμό Yγείας (Π.O.Y.) και την ανεξάρτητη «διεθνή επιτροπή προστασίας από τις μη ιονίζουσες ακτινοβολίες», αλλά μπορεί και πρέπει να συνεκτιμήσει τα τρέχοντα επιστημονικά δεδομένα. H διακύμανση ανάμεσα στις χώρες είναι πολύ μεγάλη. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα για τις κεραίες βάσης υπάρχει στα μεγάλα και πυκνοδομημένα αστικά κέντρα.

«O κάθε κάτοικος έχει το δικαίωμα να μην επιβαρύνεται ούτε με 1 βολτ/μέτρο ακτινοβολίας στον χώρο που ζει και εργάζεται (εξαιρούνται οι επαγγελματικά εκτιθέμενοι) και όχι με 33 ή 45 βολτ/μέτρο που ορίζουν τα ελληνικά όρια ασφαλείας», λέει ο κ. Mαργαρίτης και συνεχίζει: «μελέτες επιδημιολογικές και πειραματικές σε κύτταρα και σε πειραματόζωα συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι η ένταση της ακτινοβολίας κινητής τηλεφωνίας κάτω από τα όρια ασφαλείας του Π.O.Y, προερχόμενη είτε από κεραίες βάσης είτε από τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, είναι επιβλαβής».
Eιδικά για τις γραμμές μεταφοράς υψηλής τάσης έχει παρατηρηθεί πως σε
κοντινή απόσταση προκαλείται παιδική λευχαιμία και πάλι σε ένταση πεδίου κάτω από τα όρια ασφαλείας.

«Στο νέο νόμο (34 31/3-2-2006) θα έπρεπε να είχε γίνει μέριμνα για όλα αυτά», προσθέτει ο κ. Mαργαρίτης. «Kάτι τέτοιο δεν έγινε. Aπλά ορίστηκε απόσταση ασφαλείας εγκατάστασης κεραιών (300 μέτρα) από σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, νοσοκομεία, γηροκομεία και ψηφίστηκε μείωση της επιτρεπόμενης πυκνότητας ισχύος κατά 30% από ό,τι ίσχυε μέχρι σήμερα. Η ευθύνη είναι της Πολιτείας, που αποφασίζει για τα όρια, χωρίς να συνεκτιμήσει τα τρέχοντα ερευνητικά συμπεράσματα (1-10 βολτ/μέτρο)», καταλήγει ο κ. Mαργαρίτης.

Αλήθειες και μύθοι για τα κινητά - Παιδί και κινητό

Tα παιδιά, αλλά κυρίως οι γονείς, επιβάλλεται να ενημερωθούν πως το κινητό είναι ένας πομπός που όταν λειτουργεί εκπέμπει ακτινοβολία, σε κάποιες περιπτώσεις ιδιαίτερα μεγάλης ισχύος.

Eίναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί τι θα συμβεί σε μεγάλο βάθος χρόνου αν το παιδί χρησιμοποιεί το κινητό πολλές ώρες την ημέρα, όχι απαραίτητα για να μιλά, αλλά για να στέλνει μηνύματα, εικόνες ή βίντεο, ή ακόμη για παίζει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που προσφέρουν οι συσκευές. Σε κάθε περίπτωση, ο πομπός της ακτινοβολίας βρίσκεται στα χέρια του.

Πρέπει να αποφεύγεται τελείως η χρήση του στο αυτί παρά μόνο για επείγουσες περιπτώσεις και για μικρή διάρκεια (μισό έως ένα λεπτό την ημέρα).

Η ομολογία των εταιρειών

Aκόμα και οι ίδιες οι κατασκευάστριες εταιρείες κινητών τηλεφώνων αναφέρουν στα εγχειρίδια χρήσης πως «αν πρόκειται να χρησιμοποιείτε το κινητό για μεγάλη διάρκεια, προμηθευτείτε hands free ή blue tooth»...
Έμμεσα παραδέχονται ότι υπάρχει πρόβλημα. Eνα ακόμη στοιχείο που επίσης αναφέρουν τα εγχειρίδια χρήσης είναι η τιμή SAR που εκφράζει τον ρυθμό απορρόφησης της ακτινοβολίας από τα κύτταρα (βατ ανά κιλό σωματικής
μάζας), όταν το κινητό βρίσκεται σε πλήρη ισχύ, (δηλαδή όταν βρισκόμαστε σε δυσμενές σημείο σήματος ή μακριά από κεραία βάσης).

Tuesday, March 13, 2007

Φοιτητές, ιδεολόγοι, αντάρτες πόλεων ή απλώς χουλιγκάνοι;




Το μοναδικό που κατάφερε ο Βύρων Πολύδωρας, λέγοντας πριν από αρκετούς μήνες ότι θα διαλύσει τα Εξάρχεια, ήταν να τα αφυπνίσει. Δεν είναι και μυστικό ότι αυτό το μικρό, γαλατικό χωριό στο κέντρο της πολύβουης Αθήνας κοιμόταν από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Τότε, που σε μία άλλη επιχείρηση-σκούπα, που διήρκεσε αρκετούς μήνες, με τις πλάτες των τοπικών καταστηματαρχών και τις ρουφιανιές αρκετών, δήθεν αντιεξουσιαστών, οι οποίοι προτίμησαν τον καθαρό αέρα που φυσάει έξω από τα αστυνομικά τμήματα και κάποιο ευχαριστήριο μπικικίνι, κατάφεραν να γεμίσουν όλη την περιοχή με ασφαλίτες. Επαγγελματίες, που ήλεγχαν απόλυτα την κατάσταση από τη γωνία της Πατησίων με τη Στουρνάρη και της Σολωμού μέχρι το λόφο του Στρέφη, ψαρώνοντας και ψάχνοντας τους πιτσιρικάδες που κινούνταν μονάχοι και ειδοποιώντας την αστυνομία, σ' εμφάνιση τυχόν μεγαλύτερης μάζας "ύποπτων" ατόμων. Εκεί, στο 1997, ήταν η πρώτη φορά που η αστυνομία είχε σχέδιο και γνώριζε πού εμφανιζόταν. Όταν στην Πλατεία των Εξαρχείων το φυτίλι πήγαινε ν' ανάψει, από τη γωνία του "Εξ αρχής" έβγαιναν οργανωμένα κάτι παλικαράκια με κράνη και γκλομπς. Έτοιμα!
Κι ύστερα αναρωτιόντουσαν γιατί ένα ωραίο βραδάκι, εκείνο το ροκ καφέ κάηκε ολοσχερώς. Έλα ντε...
Από τότε τα Εξάρχεια κοιμόντουσαν. Ελέγχονταν πλήρως. Πιθανώς να συμβαίνει ακόμα αυτό. Ο κόσμος, όπως, που κινείτο τότε εκεί, ξύπνησε. Όχι οι ίδιοι, αλλά άτομα παρεμφερή.
Και τότε ακόμα τα Εξάρχεια δεν τ' αποτελούσαν, ως επί το πλείστον, πρεζάκια, τύποι τελειωμένοι απ' τη ζωή, έμποροι της πλάκας, χασομέρηδες και τεμπέληδες. Υπήρχαν και φοιτητές και επαγγελματίες, αλλά και "μπαχαλάκηδες", χουλιγκάνια. Απλώς, ο καθένας τότε άφηνε την ταυτότητά του έξω απ' την Πλατεία. Εάν κάποιοι εξ αυτών ήθελαν να κάνουν κάποιο πέσιμο και οι υπόλοιποι διαφωνούσαν, απλούστατα έκαναν ό,τι έκαναν μακριά από τα Εξάρχεια. Όταν είχαν στο μάτι τους μπάτσους, την έπεφταν στην Ομόνοια και όταν τα είχαν με τους φασίστες, κινούνταν μαζικά για το Πεδίον του Άρεως. Περιφερειακά, δηλαδή...
Τώρα η κατάσταση είναι πιο οργανωμένη. Γι' αυτό και υπάρχουν φατρείες. Η ασφάλεια λέει ότι έχει "φακελωμένο" το 80% των προσώπων που συχνάζουν καθημερινά στα Εξάρχεια. Ε και; Αν δεν υπάρξει σύλληψη και πιστοποίηση σε επεισόδια, όσες φορές κι αν συλλάβει κάποιον, το μόνο δεινό που μπορεί αυτός να υποστεί είναι ταλαιπωρία. Τσάμπα κόπος.
Όλοι αυτοί, όμως, που με αφορμή το νέο νόμο της κυβέρνησης περί δωρεάν παιδείας, έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και κάθε μέρα κάνουν όλο και πιο ρόμπα την εσωτερική ασφάλεια, αποδεικνύοντας ότι όσο κι αν περνούν τα χρόνια, οι ατσίδες με τα μπλε όλο και πιο πολύ παραπέμπουν σε μία "γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της", όπως έλεγαν κι οι "Τρύπες", τι είναι;
- Φοιτητές που τους πνίγει το δίκιο;
- Άνθρωποι, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου ή τρόπου ζωής, οι οποίοι τα έχουν πάρει στο κρανίο με την κυβερνητική πολιτική;
- Μήπως οι συνήθεις «αντάρτες πόλεων», οι οποίοι κάθε χρόνο, άλλοτε με μικρότερη κι άλλοτε με μεγαλύτερη ένταση, επιχειρούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους;
- Ή απλώς κάποιοι χουλιγκάνοι, που βγάζουν τα σπασμένα τους, επειδή οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν τους δίνουν εισιτήρια για τα εκτός έδρας παιχνίδια των ομάδων τους;
Ό,τι και να ‘ναι, το στόχο τους τον έχουν πετύχει. Έχουν παραλύσει ένα ολόκληρο κράτος, έχουν ξεχαρβαλώσει το μηχανισμό δράσης της Ελληνικής Αστυνομίας και έφτασαν στο σημείο, σε καθημερινή σχεδόν βάση, να στήνουν ένα μοναδικό πάρτι στο κέντρο της Αθήνας! Ένα πάρτι, πραγματική ΒΟΜΒΑ! Μπουμ...

ΥΓ1: Όσοι δεν το έχουν δει, ας αναζητήσουν το βίντεο με τον τυπάκο που φοράει αντιασφυξιογόνα μάσκα και παίρνει αγκαζέ έναν παππού, ο οποίος βγήκε αμέριμνος στη στάση του Μετρό στο Σύνταγμα, για να τον προφυλάξει από τα δακρυγόνα και τις οδομαχίες με τα ΜΑΤ. Στην ερασιτεχνική λήψη ακούγεται και η φωνή του που ζητάει δύο μόλοξ (!!!) για τον παππού. ΟΚ! Δηλαδή οι φοιτητές κατεβαίνουν με μόλοξ στις πορείες;

ΥΓ2: Γιατί δεν καλεί κάποιος αυτόν τον κρετίνο υπουργό, να του δείξει το πλάνο με τα γουρούνια που πιάνουν κάποιον/α με κράνος και περνάει η μπότα όλων των ομοειδών από πάνω του/της, ζητώντας του να κάνει μία τοποθέτηση; ΓΕΛΟΙΕΕΕΕ!

Thursday, March 8, 2007

Βραδινό δελτίο ειδήσεων, Alter: «Πήραν σηκωτούς τους φρουρούς στον άγνωστο στρατιώτη!»



Κατά τ’ άλλα, ο Βύρων Πολύδωρας θα εξαφάνιζε τη βία στους δρόμους, θα κατέλυε τις συγκεντρώσεις και θα διέλυε τα Εξάρχεια! Χα, χα, χα...
Ακολουθεί δημοσίευμα του «in.gr»:
Εκτός ελέγχου η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας, νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης. Κλεφτοπόλεμος με πέτρες, μολότοφ και δακρυγόνα μεταξύ των ταραξιών και των ανδρών των ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος. Φωτιά στο φυλάκιο του Αγνωστου Στρατιώτη.

Μέχρι τις 7 το βράδυ είχαν προσαχθεί 40 άτομα από διάφορα σημεία στην Aσφάλεια, ενώ λίγο μετά τις 6.30 σημειώθηκε δεύτερο σοβαρό επεισόδιο στη διασταύρωση Όθωνος και Αμαλίας.

Ομάδες νεαρών επιτέθηκαν στις δυνάμεις των ΜΑΤ με πέτρες και κομμάτια μάρμαρο, που έσπασαν από την πλατεία Συντάγματος. Οι αστυνομικοί έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και διέλυσαν ξανά την πορεία, ο κύριος όγκος της οποίας κατευθύνθηκε προς την οδό Ερμού, ενώ ένα «μπλοκ» υποχώρησε προς την οδό Πανεπιστημίου.

Σύμφωνα με έγιναν γνωστά από την Αστυνομία, τα επεισόδια ξεκίνησαν περί τις 4 το απόγευμα, όταν ομάδα διαδηλωτών επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό έξω από τη Βουλή, πετώντας πέτρες και άλλα αντικείμενα.

Οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν χρήση χημικών, με αποτέλεσμα η πορεία να κοπεί στα δύο. Ένα μέρος κατέβηκε την Πανεπιστημίου, κάνοντας «κλεφτοπόλεμο» με τις αστυνομικές δυνάμεις με πέτρες, μολότοφ και άλλα αντικείμενα, ενώ οι αστυνομικοί εξακολουθούσαν να κάνουν χρήση δακρυγόνων για να τους διαλύσουν.

Ταυτόχρονα, ομάδες νεαρών έκαψαν με βόμβες μολότοφ το αστυνομικό φυλάκιο στον Αγνωστο Στρατιώτη, ενώ για αρκετή ώρα συνεχίστηκαν τα επεισόδια και σε εκείνο το σημείο.

Το «μπλοκ» που κατέβηκε την Πανεπιστημίου, μέσα στο οποίο ήταν και οι νεαροί που δημιούργησαν τα επεισόδια, αφού έφτασε στα Προπύλαια, γύρισε από την οδό Πεσματζόγλου στη Σταδίου, για να ανέβει και πάλι στη Βουλή.

Στο ύψος της οδού Χρήστου Λαδά όμως, τα ΜΑΤ τους έκοψαν το δρόμο, γι' αυτό και δημιουργήθηκε νέα ένταση, η οποία εκτονώθηκε λίγο αργότερα, χωρίς να γίνουν επεισόδια, αφού τους επετράπη να προχωρήσουν προς τη Βουλή.

Εκεί σημειώθηκαν νέα επεισόδια, που οδήγησαν σε μια ακόμα διάλυση της πορείας. Λόγω της έκρυθμης κατάστασης που δημιουργήθηκε μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, απομακρύνθηκαν και οι εύζωνοι, που ήταν αδύνατο να παραμείνουν, λόγω της αποπνικτικής ατμόσφαιρας από τα χημικά και τον κίνδυνο από τις μολότοφ και τις πέτρες.

Οι δυνάμεις της Αστυνομίας συνέχιζαν τις προσαγωγές υπόπτων.

news.in.gr

Βγάζω τα τραπεζάκια μου έξω...


Μέρες σαν κι αυτές, εκτός του ότι "πατάμε γερά", όπως τραγουδούσε και ο Παύλος προτού πετάξει, αλλάζει κι η ψυχολογία μας. Ο ήλιος σου τα σκάει όλο και περισσότερο, η μέρα μεγαλώνει σιγά σιγά και παύει να υπάρχει αυτή η μαυρίλα πριν καν φύγει το απόγευμα. Για ημέρες σαν κι αυτές, ο Νιόνιος τραγουδούσε για τα τραπεζάκια που έβγαζε έξω. Όπως και να 'χει, το καλοκαίρι πλησιάζει. Το μυρίζεις πια...
Η διαφορά μας με τους ανθρώπους των "ανωτέρων στρωμάτων" είναι αυτή ακριβώς: εσύ περιμένεις να δυναμώσει ο ήλιος για να σκάσεις ένα χαμόγελο και να σκεφτείς ότι η εποχή αλλάζει, ενώ οι άλλοι, όποτε τους τη βαρέσει, μπορούν να καβαλήσουν ένα αεροπλάνο και να πάνε εκείνοι να βρουν τον ήλιο. Ωραίο, δε λέω. Κι εγώ θα το γούσταρα. Όχι, όμως, να νομίζουν ότι έπιασαν τον παπά από τα...
Ακόμα περισσότερο, όμως, γελάω με τις υποθέσεις τύπου Δρούζα. Όχι με αυτήν την ίδια. Εκείνη το κομμάτι της κάνει. Νομίζει ότι είναι δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ούτε εγώ ξέρω τι νομίζει ότι είναι (ούτε αυτή πρέπει να έχει καταλάβει) και εμείς την πληρώνουμε με 2,5 εκατομμυριάκια ευρώ το χρόνο! Δεν στέκομαι τόσο σε αυτό, γιατί με εξοργίζει. Αν την πλήρωνε ο Κυριακού, ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης ή ο Κοντομηνάς από την τσέπη του, με γεια του, με χαρά του. Αλλά τι είναι αυτοί; Μαλάκες, να δίνουν μία περιουσία σε μία ανύπαρκτη; Όχι βέβαια! Εμείς, όμως, είμαστε μαλάκες! Μας έχει πιάσει κώτσους η ΕΡΤ και κάθε δημόσιος οργανισμός ή υπηρεσία, που έτσι την είδαν οι υπεύθυνοί της να γίνουν ανταγωνιστικοί έναντι των ιδιωτικών φορέων, και... πλήρωνε εσύ! Σάμπως μας ρωτάει και κανείς...
Επιμένω, όμως. Δεν ασχολούμαι τόσο με την Αννούλα τη Δρούζα (με 2,5 μύρια στην τσέπη, μέχρι και κολλητή μου γίνεται) όσο με τους φίλους της. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι. Με τους οποίους ΞΕΡΝΑΩΩΩΩΩΩ όταν διαβάζω ή ακούω εκφράσεις του στιλ "η Άννα Δρούζα είναι το πρόβλημα;".
Έλα ντε. Η Δρούζα είναι το πρόβλημα; Λες και αυτά τα λεφτά τα παίρνουν κι άλλοι, λες και αυτά τα λεφτά τα παίρνουν κι αυτοί που σκίζονται στη δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, λες και αυτά τα λεφτά μπορεί να τα παίρνει κι όποιος άλλος έχει μία παπαριά να πει στην τηλεόραση. Κι αν είναι για τη φραπελιά, ή οποιαδήποτε άλλη ανακάλυψη, που πιθανώς να καθίσταται και επιβλαβής για την ανθρώπινη υγεία, ακόμα καλύτερα.
Δώστε της και ΜΠΟΝΟΥΣ ΡΕ!!!!!
Γι' αυτό κι εγώ δυναμώνω την ένταση της φωνής του Νιόνιου, βγάζω τα τραπεζάκια μου έξω και αέρα στα πανιά μου...

Wednesday, March 7, 2007

Ο πολιτισμός σας τελειώνει, όταν βγάλουμε την πρίζα!


Λοιπόν, ακούστε να δείτε πως έχει το όλο θέμα. Εκτός του ότι μας έχει πάρει η μπάλα και τρέχουμε σαν τα παρτάλια από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχουμε φάει κι άλλο πακέτο τώρα. Όλη την ημέρα, μα ΟΛΗ την ημέρα στην κυριολεξία, ακούω δεξιά κι αριστερά ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Ειδικά σ' αυτό το χαζοκούτι. Θα μου πεις κι εσύ "ρε μεγάλε, τι θες και το ανοίγεις". Σωστός είσαι. Δε λέω ότι με αναγκάζουν, έτσι, από τη μαλακία που με δέρνει όσο είμαι σπίτι ή στη δουλειά, όλο και κάποια τηλεόραση θα παίζει. Τρία θέματα, λοιπόν, παίζει το κουτί και μας έχει πάρει το κεφάλι: Σαρμπέλ, εκλογές και τα σχολικά βιβλία της ιστορίας!
Και καλά, η ιστορία με αυτόν τον σαλτιμπάγκο που βγήκε με μία λαμέ μπλουζίτσα και τραγούδησε play-back, για να τον κρίνουν υποτίθεται κάτι στημένοι κριτές και ορισμένα βούρλα τηλεθεατές, όμηροι του τηλεκοντρόλ και των sms, θα τραβήξει μέχρι το πανηγυράκι της Eurovision και μετά θα ξεφτίσει. Τα άλλα δύο, όμως, βλέπω να τραβάνε για καιρό. Οι εκλογές είναι να γίνουν σε ένα χρόνο από τώρα. Όχι ότι με ενδιαφέρει, για να είμαι και ειλικρινής, αλλά μέχρι τότε θα μας πρήξουν τα συκώτια! Ο Καραμανλής διαδίδει ότι οι κάλπες θα στηθούν σε έναν χρόνο και ο Γιωργάκης εγκαινίασε τις προεκλογικές ομιλίες, την περασμένη Κυριακή στο ΣΕΦ!!! Λες και τρέχει να προλάβει, να μιλήσει σε κάθε γειτονιά και σε κάθε (τηλεοπτικό) παράθυρο!
Τέλος πάντων, το μοναδικό που με αφορά πάνω στο συγκεκριμένο θέμα είναι ότι η παραπληροφόρηση θα πηγαίνει σύννεφο. Και ο μοναδικός τρόπος για να μη γινόμαστε αποδέκτες της δεν είναι να κλείσουμε μονάχα την τηλεόραση, αλλά και ν’ αλλάξουμε σταθμό στο ράδιο, όπως και να πετάξουμε την εφημερίδα.
Μηδενιστής δεν είμαι, αλλά όταν ο Ψαριανός πολιτεύεται και τώρα παίρνει μέρος στις εβδομαδιαίες συνεδριάσεις του δήμου Αθηναίων, μαζί με την Πέμυ Ζούνη και τον Κωστάκη τον Παταβούκα (δεν ξέρω καν αν είναι, έτσι τον έγραψα αυτόν). Όταν η «Ελευθεροτυπία», η «αδέσμευτη» εφημερίδα της νεολαίας, έβαλε ήδη μπρος την προεκλογική προπαγάνδα. Όταν τα δελτία ειδήσεων προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα νέα βιβλία της ιστορίας αλλοιώνουν τα κατορθώματα των προγόνων μας (λες και τα προηγούμενα κατέγραφαν την πραγματική ιστορία), ε, τότε μάλλον έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι η ζωή είναι εκεί έξω.
Μετανάστες έχουμε γίνει όλοι ρεεεεεε!

Tuesday, February 27, 2007

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΚΑΙ ΔΑΓΚΩΝΕΙ!!!


Πάρτε την όσοι προλαβαίνετε. Κυκλοφορεί καθημερινά! Γράφει και ο Φούιτ εκεί!!!

Tuesday, February 20, 2007

ΠΗΓΑΜΕ, ΓΟΥΣΤΑΡΑΜΕ, ΑΝΑΝΕΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΥΡΙΣΑΜΕ!


Μην αναρωτιέστε πού χαθήκαμε. Η απάντηση είναι ευνόητη. Όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή... ΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ! Και το 2007, τα Γρεβενά χόρευαν στους ρυθμούς της κορνέτας. Και του κλαρίνου, φυσικά, του Γιαννάκη. Του καλύτερου κλαρίνου της Μακεδονίας!
Όσοι πήγατε, ξέρετε. Όσοι πάλι όχι, χάσατε! Αλλά έχετε καιρό να ετοιμαστείτε για τα ΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ 2008!

Άντε, και του χρόνου!

Monday, February 12, 2007

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΛΥΩΝΑ!!!


Βρε καλώς τα παιδιά!!!
Ο Φούιτ (http://fuitakos.blogspot.com) μας σύστησε τον κόσμο των blogs και , θέλοντας και μη, μας έβαλε στο τρυπάκι. Τώρα, αν αυτό αντέξει, θα δείξει. Προς το παρόν, πλάκα έχει. Όποτε δε βαριόμαστε θα τα λέμε από εδώ και όταν πάλι βαριόμαστε, δε θα τα λέμε. Αν μπαίνετε (ποιοι; μόνοι μας τα γράφουμε, μόνοι μας θα τα διαβάζουμε!!!) και βλέπετε συνέχεια το ίδιο κείμενο και την ίδια φωτογραφία, μάλλον έχω πάψει να γράφω!
Άντε, καλή αρχή