Κωλοέλληνες

Του ΧΡΗΣΤΟΥ
ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ*

Μόλις επέστρεψα από το Στάδιο Καραϊσκάκη, όπου νωρίτερα απόψε η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου έχασε από την αντίστοιχη της Τουρκίας με το βαρύ 4-1.
Εκείνο που πόνεσε πιο πολύ, όμως, ήταν για μία ακόμη φορά η απαράδεκτη συμπεριφορά των Ελλήνων οπαδών. Συμπεριφορά απαίδευτων και απολίτιστων ανθρώπων, άγρια θηρία μιας ζούγκλας που χαρακτηρίζει όλο και πιο έντονα αυτό το θλιβερό «κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων». Κωλοέλληνες!
Γιουχάιζαν σαν ουρακοτάγκοι – όλο σχεδόν το γήπεδο – όταν παίχτηκε ο Εθνικός Υμνος της Τουρκίας. Από νωρίς, φωναζαν ρυθμικά το σύνθημα «Πουτάνας γιοί, Οθωμανοί», και είχαν απλώσει σε διάφορα σημεία του γηπεδα πανό που έγραφαν πατριωτικές εξυπνάδες του τύπου «Μολών Λαβέ», «Εν Τούτω Νίκα», και άλλα παρόμοια – μη γνωρίζοντας βεβαίως, αυτοί οι μαλλιαροί νεοέλληνες, οι «θλιβερές μου πορδές», ότι τους πρωτους που προσβάλλουν μ’ αυτές τις σαχλαμάρες είναι τους ίδιους τους προγόνους τους.
Θέλει μαγκιά και Παιδεία για να πείς «Μολών Λαβέ». Να το λέει η ψυχή σου. Να’σαι καθαρός. Να διψάς για ελευθερία. Μά πρώτα, να γνωρίζεις τι είναι ελευθερία.
Αυτά τα πιθηκάκια που κάθονταν (κυρίως στα δύο πέταλα του Καραισκάκη απόψε), δεν κατέχουν από τέτοιες έννοιες. Είναι απότοκα «γονιών ληστων». Τσιφτετέλληνες.
Πετούσαν τα ξύλα από τις σημαίες τους στον Τούρκο τερματοφύλακα. Μα και πλαστικά κύπελλα με χυμούς. Κέρματα, οι χουβαρντάδες. Καπνογόνα, οι μπουρλοτιέρηδες. Και εμετικά συνθήματα, σωρό.

Συνέπεσε, βλέπετε, ο … νύν υπέρ πάντων αγωνας (ένα απλό παιχνίδι ποδοσφαίρου, δηλαδή!) να γίνει την παραμονή της Εθνικής Επετείου της 25ης. Και πόσο είμαι σίγουρος, αλήθεια, πως οι περισσότεροι από αυτούς τους «μαλλιαρούς μου Ελλαδίτες» της εξέδρας σήμερα, πρώτοι και καλύτεροι θα … επαναστάτησαν εναντίον του επίμαχου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού.
Σιχαμένα πλασματάκια!
«Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες».
Εφτασαν μεχρι του σημείου να βρίσουν εν χορώ και τους δικούς μας ποδοσφαιριστές.
Αυτούς που μας έκαναν, στο Euro της Πορτογαλίας το 2004, να ψηλώσουμε λίγο. Να νοιώσουμε ανείπωτη χαρά. Μα, πάνω απ’ όλα, να γευτούμε τον πολιτισμό όλων των αντιπάλων μας που, μεσα από την πίκρα τους, μας χειροκρότησαν, μας έδωσαν συγχαρητήρια, δεν τόλμησαν ούτε «κιχ» να προφέρουν κατά την ανάκρουση του Εθνικού μας Υμνου.
Πόσο θα ήθελα να υπήρχε στον τόπο μου ένας φωτισμένος ηγέτης που, τη στιγμή που ασχημονούσαν τα πιθηκάκια της ελληνικής εξέδρας, να έπαιρνε την ομάδα και να έφευγε. Να ανακοίνωνε ότι οι οπαδοί αυτοί, οι πιθηκίζοντες εθνικοπαπάρες, δεν αξίζουν στην ομάδα. Να τιμωρηθούμε από τα αρμόδια ευρωπαικά ποδοσφαιρικά όργανα. Με δική μας πρωτοβουλία. Και έτσι, ή μάλλον μόνο έτσι, να διασώσουμε κάτι από την στραπατσαρισμένη αξιοπρέπειά μας, και να δείξουμε στον έξω κόσμο ότι ένα μικρό, έστω, μέρος αυτής της Ελλάδας, θέλει να διαφοροποιηθει από το άλλο. Να αποσχισθει. Να ανεξαρτητοποιηθει εν ανάγκη.

* Δημοσιογράφου της «Ελευθεροτυπίας»